Έναν χρόνο περίπου αφότου έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, βρίσκομαι στο πατρικό μου σπίτι ανάμεσα σε κούτες με φωτογραφίες, κειμήλια και αναμνηστικά αντικείμενα από τα ταξίδια της ζωής του. Τα συναισθήματα έντονα, έντονη και η ανάγκη να τον έχω κοντά μου, μέσα από τις οικογενειακές μας αναμνήσεις. Σκαλίζω τα κουτιά, ανακατεύω χαρτιά και επιτέλους βρίσκω αυτό που έψαχνα! Τα μπλοκ με τις χειρόγραφες σημειώσεις του, τα κεφάλαια από το βιβλίο που ετοίμαζε, ένα όνειρο που έμεινε γι’ αυτόν ανεκπλήρωτο, χάσκουν μόνα, παρατημένα και στοιβαγμένα σ’ ένα μαύρο ντοσιέ, περιμένοντας κάποιον να τα διαβάσει, να τα αγαπήσει και να τους δώσει ζωή. Θα το κάνω εγώ λοιπόν! Γιατί «το πάθος συχνά αντιστρατεύεται τη λογική και η φλόγα του, όσο σιγοκαίει, σου ομορφαίνει τη ζωή». Και έτσι η ιστορία του πατέρα μου, μια αληθινή κατάθεση ψυχής, βιογραφία ή μυθοπλασία ή μια γεύση και από τα δύο, αρχίζει να ξετυλίγεται… Από την Πόλη που τόσο αγαπούσε… με τη θέα στον Βόσπορο… Εικόνες και άρωμα Ανατολής. Μνήμες για εποχές και πρόσωπα, που ο νους αναζητά αναδρομή σ’ αυτά για λύτρωση από τα εφήμερα. Ξεριζωμοί. Παλιά Θεσσαλονίκη και αύρα πάντοτε θαλασσινή… Θα σταθούν ικανά να αποσπάσουν τον νου από τη σκέψη της αρρώστιας; «Στην αρρώστια μου χρωστάω τη φιλοσοφία μου» έγραφε, θαρρείς σε απάντηση, ο Νίτσε.