Έναν χρόνο περίπου αφότου έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, βρίσκομαι στο πατρικό μου σπίτι ανάμεσα σε κούτες με φωτογραφίες, κειμήλια και αναμνηστικά αντικείμενα από τα ταξίδια της ζωής του. Τα συναισθήματα έντονα, έντονη και η ανάγκη να τον έχω κοντά μου, μέσα από τις οικογενειακές μας αναμνήσεις. Σκαλίζω τα κουτιά, ανακατεύω χαρτιά και επιτέλους βρίσκω αυτό που έψαχνα! Τα μπλοκ με τις χειρόγραφες σημειώσεις του, τα κεφάλαια από το βιβλίο που ετοίμαζε, ένα όνειρο που έμεινε γι’ αυτόν ανεκπλήρωτο, χάσκουν μόνα, παρατημένα και στοιβαγμένα σ’ ένα μαύρο ντοσιέ, περιμένοντας κάποιον να τα διαβάσει, να τα αγαπήσει και να τους δώσει ζωή. Θα το κάνω εγώ λοιπόν! Γιατί «το πάθος συχνά αντιστρατεύεται τη λογική και η φλόγα του, όσο σιγοκαίει, σου ομορφαίνει τη ζωή». Και έτσι η ιστορία του πατέρα μου, μια αληθινή κατάθεση ψυχής, βιογραφία ή μυθοπλασία ή μια γεύση και από τα δύο, αρχίζει να ξετυλίγεται… Από την Πόλη που τόσο αγαπούσε… με τη θέα στον Βόσπορο… Εικόνες και άρωμα Ανατολής. Μνήμες για εποχές και πρόσωπα, που ο νους αναζητά αναδρομή σ’ αυτά για λύτρωση από τα εφήμερα. Ξεριζωμοί. Παλιά Θεσσαλονίκη και αύρα πάντοτε θαλασσινή… Θα σταθούν ικανά να αποσπάσουν τον νου από τη σκέψη της αρρώστιας; «Στην αρρώστια μου χρωστάω τη φιλοσοφία μου» έγραφε, θαρρείς σε απάντηση, ο Νίτσε.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια ακόμη συλλογή διηγημάτων, όπως τα 3 προηγούμενά μου. Είναι μια νουβέλα, δηλαδή ένα σύντομο μυθιστόρημα, το πρώτο από μια σειρά έργων που θα έχουν τον κοινό τίτλο «ΣΤΡΕΒΛΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ». Πρόκειται για περιγραφές ατόμων που πέρασαν κοντά ή και μακρύτερα απ’ τη ζωή μου και «κάτι» στη δική τους ζωή ή παρουσία μ’ ενέπνευσε ώστε να γράψω γι’ αυτούς. Όπως ο τίτλος της σειράς το μαρτυρά, δεν πρόκειται για βιογραφίες («πορτραίτα»), αλλά για ιστορίες φανταστικές, «στρεβλωμένες» μέσα από τη λογοτεχνική τους προσέγγιση. Οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών των «ΣΤΡΕΒΛΩΝ ΠΟΡΤΡΑΙΤΩΝ» ποικίλλουν, από την πιο ασυνήθιστη ως την πιο κοινότοπη, όπως είναι, π.χ., η ιστορία της ηρωίδας της «ΔΟΥΛΑΣ». Η νουβέλα αυτή, που αφηγείται τη ζωή μιας αρκετά συνηθισμένης γυναίκας, ξεκινώντας από τα μεταπολεμικά χρόνια της Ελλάδας, είναι στην ουσία ένα είδος «Κατηγορώ» ενάντια στην έμφυλη βία, η οποία προϋπήρχε της εποχής μας και -δυστυχώς, πολύ δυστυχώς- μοιάζει να εντείνεται στις μέρες μας, φτάνοντας σ’ έναν παροξυσμό γυναικοκτονιών. Η «ΔΟΥΛΑ» δεν είναι όμως ένα αμιγώς φεμινιστικό πόνημα, ούτε απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες αναγνώστριες. Φωτίζεται μεν περισσότερο το «πορτραίτο» της καταπιεσμένης κεντρικής ηρωίδας, της Ζαφειρούλας, ωστόσο αυτό συμπληρώνεται κι από άλλα, «δευτερεύοντα πορτραίτα» (της μητριάς, του συζύγου, του πεθερού, της στενής φίλης, του γιού, κλπ.), μέσα από τα οποία εισάγονται διάφορα θέματα, όπως η παλαιότερη νοοτροπία της ελληνικής υπαίθρου, η διαφορετική ανατροφή των κοριτσιών και των αγοριών, η ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, κλπ. Λ.Μ.