Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι

Τι μας έχει κάνει τόσο απάνθρωπους; Η υπόθεση, ο σκοπός μου δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη. Αν εξαιρέσουμε κάποιες αγωνιστικές, μαχητικές μειοψηφίες, εμείς οι υπόλοιποι στεκόμαστε, άλλοι αμέριμνοι και οι περισσότεροι τηλεορασόπληκτοι ή δικτυόπληκτοι να παρακολουθούμε δήθεν έκπληκτοι τα τεκταινόμενα, καπνίζοντες αρειμανίως! Ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει, σωριάζεται μέσα σε μεγάλο θόρυβο! γίνεται μεγάλο βουητό. Δεν υπάρχει, είναι νεκρός, πεθαίνει αργά και βασανιστικά μέσα στα νερά της Μεσόγειος και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα πεδία των μαχών της σύγχρονης κοινωνίας της μοναξιάς, βομβαρδισμένος από «έξυπνα όπλα», το κέρδος, τις αγορές, τους αριθμούς, τους φορολογικούς παραδείσους, από Ρουβάδες, Γιουροβίζιον και πορνοστάρ! Από γεροντοπαραληρήματα και κάθε λογής φανατισμούς δίχως περιεχόμενο. Όλα αυτά είναι και δεν είναι η υπόθεση μου. Η βαθιά επιθυμία για καινούργιο, η τεράστια ανάγκη για το νέο, για το ζωντανό, αυτή είναι η υπόθεση, ο σκοπός Δεν είναι ουτοπία, είναι βιοτή, κοινοτισμός πραγματοποιήσιμος, φτιάχνεται μέρα με την ημέρα, και υπάρχει γύρω μας βέβαια είναι αντίθετη στην πατριαρχία, είναι αυτογνωσία, και αυτονομία, αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση, όχι κομματικά επιτελεία ούτε ανάθεση, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ.