Έναν χρόνο περίπου αφότου έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, βρίσκομαι στο πατρικό μου σπίτι ανάμεσα σε κούτες με φωτογραφίες, κειμήλια και αναμνηστικά αντικείμενα από τα ταξίδια της ζωής του. Τα συναισθήματα έντονα, έντονη και η ανάγκη να τον έχω κοντά μου, μέσα από τις οικογενειακές μας αναμνήσεις. Σκαλίζω τα κουτιά, ανακατεύω χαρτιά και επιτέλους βρίσκω αυτό που έψαχνα! Τα μπλοκ με τις χειρόγραφες σημειώσεις του, τα κεφάλαια από το βιβλίο που ετοίμαζε, ένα όνειρο που έμεινε γι’ αυτόν ανεκπλήρωτο, χάσκουν μόνα, παρατημένα και στοιβαγμένα σ’ ένα μαύρο ντοσιέ, περιμένοντας κάποιον να τα διαβάσει, να τα αγαπήσει και να τους δώσει ζωή. Θα το κάνω εγώ λοιπόν! Γιατί «το πάθος συχνά αντιστρατεύεται τη λογική και η φλόγα του, όσο σιγοκαίει, σου ομορφαίνει τη ζωή». Και έτσι η ιστορία του πατέρα μου, μια αληθινή κατάθεση ψυχής, βιογραφία ή μυθοπλασία ή μια γεύση και από τα δύο, αρχίζει να ξετυλίγεται… Από την Πόλη που τόσο αγαπούσε… με τη θέα στον Βόσπορο… Εικόνες και άρωμα Ανατολής. Μνήμες για εποχές και πρόσωπα, που ο νους αναζητά αναδρομή σ’ αυτά για λύτρωση από τα εφήμερα. Ξεριζωμοί. Παλιά Θεσσαλονίκη και αύρα πάντοτε θαλασσινή… Θα σταθούν ικανά να αποσπάσουν τον νου από τη σκέψη της αρρώστιας; «Στην αρρώστια μου χρωστάω τη φιλοσοφία μου» έγραφε, θαρρείς σε απάντηση, ο Νίτσε.

Τι μας έχει κάνει τόσο απάνθρωπους; Η υπόθεση, ο σκοπός μου δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη. Αν εξαιρέσουμε κάποιες αγωνιστικές, μαχητικές μειοψηφίες, εμείς οι υπόλοιποι στεκόμαστε, άλλοι αμέριμνοι και οι περισσότεροι τηλεορασόπληκτοι ή δικτυόπληκτοι να παρακολουθούμε δήθεν έκπληκτοι τα τεκταινόμενα, καπνίζοντες αρειμανίως! Ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει, σωριάζεται μέσα σε μεγάλο θόρυβο! γίνεται μεγάλο βουητό. Δεν υπάρχει, είναι νεκρός, πεθαίνει αργά και βασανιστικά μέσα στα νερά της Μεσόγειος και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα πεδία των μαχών της σύγχρονης κοινωνίας της μοναξιάς, βομβαρδισμένος από «έξυπνα όπλα», το κέρδος, τις αγορές, τους αριθμούς, τους φορολογικούς παραδείσους, από Ρουβάδες, Γιουροβίζιον και πορνοστάρ! Από γεροντοπαραληρήματα και κάθε λογής φανατισμούς δίχως περιεχόμενο. Όλα αυτά είναι και δεν είναι η υπόθεση μου. Η βαθιά επιθυμία για καινούργιο, η τεράστια ανάγκη για το νέο, για το ζωντανό, αυτή είναι η υπόθεση, ο σκοπός Δεν είναι ουτοπία, είναι βιοτή, κοινοτισμός πραγματοποιήσιμος, φτιάχνεται μέρα με την ημέρα, και υπάρχει γύρω μας βέβαια είναι αντίθετη στην πατριαρχία, είναι αυτογνωσία, και αυτονομία, αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση, όχι κομματικά επιτελεία ούτε ανάθεση, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ.