Τι μας έχει κάνει τόσο απάνθρωπους; Η υπόθεση, ο σκοπός μου δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη. Αν εξαιρέσουμε κάποιες αγωνιστικές, μαχητικές μειοψηφίες, εμείς οι υπόλοιποι στεκόμαστε, άλλοι αμέριμνοι και οι περισσότεροι τηλεορασόπληκτοι ή δικτυόπληκτοι να παρακολουθούμε δήθεν έκπληκτοι τα τεκταινόμενα, καπνίζοντες αρειμανίως! Ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει, σωριάζεται μέσα σε μεγάλο θόρυβο! γίνεται μεγάλο βουητό. Δεν υπάρχει, είναι νεκρός, πεθαίνει αργά και βασανιστικά μέσα στα νερά της Μεσόγειος και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα πεδία των μαχών της σύγχρονης κοινωνίας της μοναξιάς, βομβαρδισμένος από «έξυπνα όπλα», το κέρδος, τις αγορές, τους αριθμούς, τους φορολογικούς παραδείσους, από Ρουβάδες, Γιουροβίζιον και πορνοστάρ! Από γεροντοπαραληρήματα και κάθε λογής φανατισμούς δίχως περιεχόμενο. Όλα αυτά είναι και δεν είναι η υπόθεση μου. Η βαθιά επιθυμία για καινούργιο, η τεράστια ανάγκη για το νέο, για το ζωντανό, αυτή είναι η υπόθεση, ο σκοπός Δεν είναι ουτοπία, είναι βιοτή, κοινοτισμός πραγματοποιήσιμος, φτιάχνεται μέρα με την ημέρα, και υπάρχει γύρω μας βέβαια είναι αντίθετη στην πατριαρχία, είναι αυτογνωσία, και αυτονομία, αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση, όχι κομματικά επιτελεία ούτε ανάθεση, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια ακόμη συλλογή διηγημάτων, όπως τα 3 προηγούμενά μου. Είναι μια νουβέλα, δηλαδή ένα σύντομο μυθιστόρημα, το πρώτο από μια σειρά έργων που θα έχουν τον κοινό τίτλο «ΣΤΡΕΒΛΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ». Πρόκειται για περιγραφές ατόμων που πέρασαν κοντά ή και μακρύτερα απ’ τη ζωή μου και «κάτι» στη δική τους ζωή ή παρουσία μ’ ενέπνευσε ώστε να γράψω γι’ αυτούς. Όπως ο τίτλος της σειράς το μαρτυρά, δεν πρόκειται για βιογραφίες («πορτραίτα»), αλλά για ιστορίες φανταστικές, «στρεβλωμένες» μέσα από τη λογοτεχνική τους προσέγγιση. Οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών των «ΣΤΡΕΒΛΩΝ ΠΟΡΤΡΑΙΤΩΝ» ποικίλλουν, από την πιο ασυνήθιστη ως την πιο κοινότοπη, όπως είναι, π.χ., η ιστορία της ηρωίδας της «ΔΟΥΛΑΣ». Η νουβέλα αυτή, που αφηγείται τη ζωή μιας αρκετά συνηθισμένης γυναίκας, ξεκινώντας από τα μεταπολεμικά χρόνια της Ελλάδας, είναι στην ουσία ένα είδος «Κατηγορώ» ενάντια στην έμφυλη βία, η οποία προϋπήρχε της εποχής μας και -δυστυχώς, πολύ δυστυχώς- μοιάζει να εντείνεται στις μέρες μας, φτάνοντας σ’ έναν παροξυσμό γυναικοκτονιών. Η «ΔΟΥΛΑ» δεν είναι όμως ένα αμιγώς φεμινιστικό πόνημα, ούτε απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες αναγνώστριες. Φωτίζεται μεν περισσότερο το «πορτραίτο» της καταπιεσμένης κεντρικής ηρωίδας, της Ζαφειρούλας, ωστόσο αυτό συμπληρώνεται κι από άλλα, «δευτερεύοντα πορτραίτα» (της μητριάς, του συζύγου, του πεθερού, της στενής φίλης, του γιού, κλπ.), μέσα από τα οποία εισάγονται διάφορα θέματα, όπως η παλαιότερη νοοτροπία της ελληνικής υπαίθρου, η διαφορετική ανατροφή των κοριτσιών και των αγοριών, η ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, κλπ. Λ.Μ.